چه کارهایی که با آن سکه نمی شد کرد!
خش، خش، خش، خش... این روزها، روز من با این صدا شروع می شود. صدای کشیده شدن واکر (Walker)"زن آقا" روی آسفالت کوچه پشتی. اسمش را کسی نمی داند و من هم از وقتی یادم می آید زن آقا صدایش می کردند. زن آقا هر روز صبح با واکر خود چندین بار از زیر پنجره ما می گذرد و بعضی وقتها لا به لای صدای خش خش کشیده شدن واکر روی آسفالت یک صدای دیگر هم در پی تردد صبحگاهی اش به گوش می رسد. شعر. یا بهتر است بگویم ترانه. همینطور که با آن حال نزارش واکر را به سمت جلو سُر می دهد برای خودش ترانه هایی هم زمزمه می کند. اصالتا یزدیست و شعر ها و ترانه هایش هم با همان لهجه شیرین یزدی می خواند. البته نه به آن غلضت که فکر م? کنید. خیلی سال است که اینجا زندگی می کند. یادم می اید خیلی سال پیش اولین حقوق زندگی ام را از همین زن آقا گرفتم. یک سکه پنج تومانی، از همانهایی که مسی رنگ بود. شوهر زن آقا مزرعه داشت و گاه? محصول مزرعه را م? اورد خانه، م? ر?خت وسط ح?اط و اوقات فراغت تابستان? ما را پر م? کرد. ?ک بار ب?شتر نرفتم آنجا، اگر پدرم م? فهم?د با صد تا از آن سکه ها هم نم? شد آرامش کرد. و آن وقت من م? ماندم و ?ک پدر عصبان? به همراه ?ک کمربند چرم? قد?م? که نقش ترب?ت? آن خ?ل? خ?ل? ب?شتر از نقش نگهداشتن شلوار پدرم بود. اندازه ?ک? از آن قوط? ها? پنج ک?لو?? روغن نبات? لوب?ا سبز پاک کردم تا اول?ن حقوق زندگ?م را گرفتم. نم? دانم آن سکه پنج تومان? را چکار کردم! حتما تا الان ذوبش کرده اند و دارد تو? س?م پ?چ? د?نام کولر خانه ?ک? از شما م? چرخد و م? چرخد. درست مثل من که دارم م? چرخم و م? چرخم، دور ?ک محور ثابت، و حالا حالا ها به جا?? نخواهم رس?د. کاش آن سکه را نگه داشته بودم، کاش...
